Kernrampen

De ALV van de JD, bijeen te Den Haag op 13 en 14 juni 2015,

constaterende dat

• er ondanks dat kernrampen zeer zeldzaam zijn, al meerdere kernrampen zijn geweest, ook in westerse landen (Sellafield, three mile island, Fukishima, Chernobyl);
• de gevolgen van een kernramp op sociaal, milieu en financieel gebied zeer groot zijn;
• er in 1960 een internationaal verdrag is afgesloten waarin gesteld wordt dat de exploitant van een kerncentrale zich moet verzekeren (het maximum uit te keren bedrag voor de exploitant is daarin gesteld op 150 miljoen SDR (189 miljoen 2015-05-11 euro’s) en maximale claimtijd is 10 jaar);

overwegende dat

• kernrampen niet uit te sluiten zijn;
• radioactieve vervuiling ook op lange termijn slachtoffers claimt;
• de ervaring die er is met kernrampen laat zien dat de kosten veel hoger oplopen dan gesteld wordt in het internationale verdrag;
• de JD pleit voor het principe “de vervuiler betaalt”;

spreekt uit dat

• de Jonge Democraten de ‘Paris Convention on Third Party Liability in the Field of Nuclear Energy’ verwerpen;
• de Jonge Democraten van mening zijn dat de exploitant van een kerncentrale een verzekering dient te hebben die alle kosten ten gevolge van een kernramp dekt;
• de kosten die een buitenlandse kerncentrale op Nederlands eigendom veroorzaakt door Nederland verhaald dienen te worden op de instantie die de kerncentrale representeert.

en gaat over tot de orde van de dag.

Toelichting:

Financiele kosten kernrampen (let op miljard/miljoen verschil), alleen indicatie voor orde van grootte:
Fukishima: pakweg 150 miljard dollar
Chernobyl: pakweg 400 miljard dollar
Three mile island: 1 miljard dollar
Sellafield: 53 miljard pond (inclusief decommisioning van de centrale)

Stukje van Wikipedia over de paris convention on third party liability in the field of nuclear energy voor de geinteresseerden:
The Paris Convention on Third Party Liability in the Field of Nuclear Energy is a 1960 OECD Convention on liability and compensation for damage caused by accidents occurring while producing nuclear energy.[6][7] The convention entered into force on 1 April 1968 and has been amended by protocols in 1964, 1982, and 2004. The convention, as amended by the 1964 and 1982 protocols have 16 parties. The 2004 protocol has not entered into force. Austria and Luxembourg signed the convention but have not ratified it. Switzerland deposited its instruments of ratification for the convention as amended by the 2004 protocol. The convention will enter into force for this country once the 2004 protocol enters into force.

The convention:

Limits liability to a certain amount and limit the period for making claims;
Require insurance or other surety by operators;
Channels liability exclusively to the operator of the nuclear installation;
Impose strict liability on the nuclear operator, regardless of fault, but subject to exceptions.
Grants exclusive jurisdiction to the courts of one country, normally the country in whose territory the incident occurs